Όταν φεύγουμε από το νησί, ένα κομματάκι μένει πίσω.

Κάθε φορά που χαιρετάω αυτό το μέρος σκέφτομαι την επόμενη φορά που θα το συναντήσω.

Έχουμε κόψει τόσα εισιτήρια πέρα-δώθε, που κανένα άλλο δρομολόγιο δεν έχει φτάσει τόσες φορές σε λιμάνι.

Το κομματάκι που αφήνουμε κάθε χρόνο, γυρνάει πίσω, λίγο μεγαλύτερο. Κάθε χρόνο ένα τσάκ μεγαλύτερο. Όλο και πιο πολύ.

Τρυπώνει μέσα σε ένα αμάξι που παίζει δυνατά μουσική.

Τρυπώνει μέσα στις παντόφλες μας.

Τρυπώνει στα μπουκαλάκια με ρακί που ήπιαμε.

Τρυπώνει στα τραπέζια που καθίσαμε.

Τρυπώνει στο σημείο του χρόνου που για λίγο τα σταμάτησε όλα.

Εκεί θέλω να μείνω, στο σημείο του χρόνου που σταμάτησε, στο σημείο που κοιτάς την θάλασσα και ξέρεις πως για δύο λεπτά είσαι απέραντος.

Έχουμε κόψει τόσα εισιτήρια πέρα-δώθε, που κανένα άλλο δρομολόγιο δεν έχει φτάσει τόσες φορές σε λιμάνι.

— Δέσποινα Κακουλάκη